Ένα μεγάλο ταξίδι.

Η ώρα πλησιάζει.
Πριν 20 μέρες ένιωθες οτι δεν θα έρθει ποτέ και ανυπομονούσες.
Τώρα είναι μπροστά σου και δεν ξέρεις πως πρέπει να νιώσεις.
Το μόνο που ξέρεις, είναι οτί αφήνεις την μέχρι τώρα ζωή σου "πίσω".
Αφήνεις αυτά που ήξερες, αυτούς που ήξερες και ετοιμάζεσαι για κάτι άγνωστο.

Αντίο Ελλάδα, γειά σου Δανία.

Hint: Πάω να σπουδάσω. At least it looks nice.

Αντίο συγγενείς, αντίο φίλοι, αντίο παρέες, αντίο έρωτες.

Νοσταλγώ, πριν καν μπω στο αεροπλάνο. Και σε αυτό συντελεί τόσο πολύ το περιβάλλον μου. Θα ήθελα να φύγω χωρίς να χαιρετήσω κανέναν, χωρίς να δω κανέναν, έτσι ίσως να μην καταλάβαινα και γω ο ίδιος πως φεύγω, πως αφήνω τόσα πράγματα και άτομα πίσω μου. Δυστυχώς όμως αρκετοί είχανε την φαεινή ιδέα να με αποχαιρετήσουν με κάθε δυνατή επισημότητα, με τις all-time classic φράσεις τύπου "να προσέχεις", "θα μας λείψεις", "πως θα τα βγάλεις πέρα αφού δεν ξέρεις να βάζεις πλυντήριο". 

Ξαφνικά, δεν θέλω να φύγω, φοβάμαι, δειλιάζω, γιατί αποχωρίζομαι την ρουτίνα και την σιγουρία μου. Στο κάτω, κάτω, η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγες μέρες απο την επιστροφή μου απο την Σερβία.

Όμως μέσα μου, ξέρω πως είναι η σωστή επιλογή, για τα θέλω μου, για τα πιστεύω μου, για το μέλλον μου.

Και στην τελική, δεν γίνεται να είμαι ο μόνος που θα νιώθει έτσι; Κάποιος άλλος θα υπάρχει εκεί να ενώσουμε τις αμφιβολίες μας.

Εσύ πως ένιωσες όταν έπρεπε να φύγεις για πρώτη φορά απο το σπίτι;

Υ.Γ. Πόσο δύσκολο να είναι να βάλεις πλυντήριο;