Ένα μεγάλο ταξίδι.

Η ώρα πλησιάζει.
Πριν 20 μέρες ένιωθες οτι δεν θα έρθει ποτέ και ανυπομονούσες.
Τώρα είναι μπροστά σου και δεν ξέρεις πως πρέπει να νιώσεις.
Το μόνο που ξέρεις, είναι οτί αφήνεις την μέχρι τώρα ζωή σου "πίσω".
Αφήνεις αυτά που ήξερες, αυτούς που ήξερες και ετοιμάζεσαι για κάτι άγνωστο.

Αντίο Ελλάδα, γειά σου Δανία.

Hint: Πάω να σπουδάσω. At least it looks nice.

Αντίο συγγενείς, αντίο φίλοι, αντίο παρέες, αντίο έρωτες.

Νοσταλγώ, πριν καν μπω στο αεροπλάνο. Και σε αυτό συντελεί τόσο πολύ το περιβάλλον μου. Θα ήθελα να φύγω χωρίς να χαιρετήσω κανέναν, χωρίς να δω κανέναν, έτσι ίσως να μην καταλάβαινα και γω ο ίδιος πως φεύγω, πως αφήνω τόσα πράγματα και άτομα πίσω μου. Δυστυχώς όμως αρκετοί είχανε την φαεινή ιδέα να με αποχαιρετήσουν με κάθε δυνατή επισημότητα, με τις all-time classic φράσεις τύπου "να προσέχεις", "θα μας λείψεις", "πως θα τα βγάλεις πέρα αφού δεν ξέρεις να βάζεις πλυντήριο". 

Ξαφνικά, δεν θέλω να φύγω, φοβάμαι, δειλιάζω, γιατί αποχωρίζομαι την ρουτίνα και την σιγουρία μου. Στο κάτω, κάτω, η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγες μέρες απο την επιστροφή μου απο την Σερβία.

Όμως μέσα μου, ξέρω πως είναι η σωστή επιλογή, για τα θέλω μου, για τα πιστεύω μου, για το μέλλον μου.

Και στην τελική, δεν γίνεται να είμαι ο μόνος που θα νιώθει έτσι; Κάποιος άλλος θα υπάρχει εκεί να ενώσουμε τις αμφιβολίες μας.

Εσύ πως ένιωσες όταν έπρεπε να φύγεις για πρώτη φορά απο το σπίτι;

Υ.Γ. Πόσο δύσκολο να είναι να βάλεις πλυντήριο;

"Εσύ" είσαι το νόημα της ζωής.

Λαοθάλασσα. Όχι μόνο στο Φεστιβάλ, αλλά σε όλη την πόλη. Άγγλοι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Έλληνες, Ολλανδοί, είναι μόνο μερικές απο τις εθνικότητες τις οποίες συνάντησα. 

EXIT Festival 2013, Νόβι Σαντ, Σερβία.

Το Οχυρό του Πετροβαραντίν, όπου πραγματοποιείται το EXIT Festival. Πάνω στο Δούναβη και ακόμα πιο όμορφο εσωτερικά.

Όμως περιστασιακά, παρά το πλήθος του κόσμου, ένιωθα μόνος. Και μάλιστα, μόνος και ασήμαντος, σε αντίθεση με το πως νιώθω καμιά φορά (οκ, συχνά) στην Ελλάδα. Γιατί μόνος; Γιατί ασήμαντος;

Μόνος, γιατί περίμενα απο τη λαοθάλλασα να έρθει σε μένα και δεν πήγαινα εγώ σε αυτή. Έκανα "νάζια" και μιλούσα σε ελάχιστο κόσμο. Πίστευα πως είμαι αρκετά σημαντικός, ούτως ώστε να μου μιλήσει το πλήθος. Αφέλεια. Έτσι, συχνά κατέληγα να τριγυρνώ ολομόναχος στην πόλη και στο οχυρό, κάπως απογοητευμένος και "ξενερωμένος".

Ασήμαντος, διότι βγήκα έξω απο το κουκούλι μου (την Ελλάδα) και αντιλήφθηκα το πόσοι διαφορετικοί, αλλά παράλληλα και πόσο ίδιοι με μένα άνθρωποι, υπάρχουν. Και αυτοί με φιλοδοξίες, με ελπίδες, με θέληση, όπως και γω. Άλλη γλώσσα, ίδια λειτουργία.

Το Ρολόι του Οχυρού. As a matter of of fact, ο μικρός δείκτης δείχνει τα λεπτά και ο μεγάλος δείκτης την ώρα. Αυτό πιθανότατα έγινε, ούτως ώστε οι ψαράδες του Δούναβη να μπορούν να βλέπουν ευκολότερα την ώρα.

Όταν αντιλαμβάνεσε το πόσο, θεωρητικά, ασήμαντος και αμελητέος είσαι σε αυτο τον κόσμο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσε το νοήμα του "εσύ". Τόσο περισσότερο νιώθεις την ανάγκη του να ξεχωρίσεις.

Πως θα ξεχωρίσεις όμως; Σίγουρα όχι με το να είσαι παθητικός δέκτης και να περιμένεις οι 'αλλοι να λειτουργήσουνε με γνώμονα εσένα. Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, όσο και να το πιστεύεις. Είσαι ακόμα ένα άτομο σε αυτό το απέραντο σύμπαν. Σκοπός σου πρέπει να είναι να φτάσεις όσο πιο ψηλά θες, όσο πιο ψηλά μπορείς. Αυτό θα γίνει με γνώμονα εσένα, με γνώμονα το "εσύ" (Warning, όχι εις βάρος άλλων ανθρώπων). 

Σκέψου, μίλα, προσπάθησε, δράσε, πέρνα καλά, κάνε αυτό που θεωρείς το καλύτερο για σένα.

Μην περιμένεις τους άλλους, μην έχεις υψηλές προσδοκίες απο τον περίγυρό σου. Έχε απο τον εαυτό σου. Προσπάθησε για το καλύτερο, αυτό το καλύτερο που πιστεύεις εσύ. Βελτιώσου, βελτιώσου, βελτιώσου. Πάντα θα είσαι μόνος και μη-ξεχωριστός, μέχρι να αποφασίσεις να μην είσαι.

Μήπως, τελικά, το νοήμα της ζωής, είναι η δική σου επιβίωση, η δική σου προσωπική επιτυχία και η επίτευξη των στόχων σου;

#projectmeaning

*Μερικές σκηνές απο το EXIT.*